Ασίνη

Η οχύρωση βρίσκεται στη θέση «Καστράκι» ή «Παλαιόκαστρο», το οποίο αποτελεί ύψωμα-ακρωτήρι δίπλα από το Τολό.

Ο λόφος κατοικούταν ήδη από τη 3^η χιλιετία π.Χ. Η αρχαία Ασίνη αναφέρεται πρώτη φορά στην Ιλιάδα (Β 560) ανάμεσα στις πόλεις που έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο στέλνοντας πλοία. Κατά τη μυκηναϊκή και γεωμετρική περίοδο η πόλη βρισκόταν σε ακμή, ωστόσο φαίνεται πως έπεσε σε μεγάλη ύφεση μετά την καταστροφή της από τους Αργείους περί το 700 π.Χ. Κατά την ελληνιστική περίοδο, η πόλη άρχισε να ξαναβρίσκει την αίγλη της, όπως φανερώνουν οι αρχαίες οχυρώσεις στον λόφο, οι οποίες χρονολούνται περί το 300 π.Χ. και πιθανόν κατασκευάστηκαν επί βασιλέως της Μακεδονίας, Δημήτριου του Πολιορκητή.

Η Ασίνη συνέχισε να αναπτύσσεται κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ενώ μια λουτρική εγκατάσταση στους πρόποδες του λόφου του τέλους του 4^ου – αρχών του 5^ου αι., μαρτυρεί την χρήση του και κατά τους πρωτοβυζαντινούς χρόνους. Οι αρχαίες οχυρώσεις πιθανώς επισκευάστηκαν από τους Βυζαντινούς τόσο την εποχή αυτή, όσο και αργότερα, τον 12^ο αι. ή στις αρχές του 13^ου αι. εν όψει της φραγκικής απειλής. Επισκευές πρέπει να πραγματοποιήθηκαν εξίσου και από τους Φράγκους κατά τον 13^ο και 14^ο αι.

Η οχύρωση της Ασίνης συμπληρώθηκε τέλος από τους Ενετούς, οι οποίοι κατείχαν την περιοχή από το 1388 έως και την κατάκτησή της από τους Οθωμανούς το 1540, αλλά και στη συνέχεια, από το 1686 έως το 1715 και την επιστροφή των Οθωμανών.

Στην ακρόπολη σώζονται επίσης πυροβολεία-παρατηρητήρια, οχυρά και τάφροι, που κατασκευάστηκαν από τους Ιταλούς κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Χρονολόγηση: πρωτοβυζαντινή περίοδος (4ος -7ος αι.), μεσοβυζαντινή περίοδος (9ος – αρχ. 13ου αι.), σταυροφορική / υστεροβυζαντινή περίοδος (13ος – 15ος αι.), οθωμανική / ενετική περίοδος (15ος – 19ος αι.)

Η βραχώδης χερσόνησος έχει μήκος περίπου 350μ., πλάτος 140μ. και ύψος 52μ. Η δυτική πλευρά της είναι αρκετά απότομη, ενώ η πιο ομαλή ανατολική προφυλασσόταν από τείχος.

Βορειοδυτικά της ακρόπολης και στους πρόποδες του λόφου, αναπτύχθηκε διαχρονικά η αρχαία πόλη της Ασίνης. Η κάτω πόλη προστατευόταν από τείχος στη βορειοδυτική και νοτιοδυτική πλευρά της. Η είσοδος σε αυτό εντοπίζεται βορειοανατολικά της πόλης, στο σημείο επαφής της με τον βράχο.

Το αρχαίο τείχος της ακρόπολης διέθετε τετράγωνους πύργους και έκλεινε στο εσωτερικό του κινστέρνες και λείψανα οικιστικών εγκαταστάσεων διαφόρων χρονολογικών περιόδων. Στα βορειοανατολικά, ανάμεσα σε δυο ισχυρούς πύργους, υπήρχε κλίμακα που οδηγούσε στην κύρια είσοδο της ακρόπολης.

Οι επεμβάσεις που σημειώθηκαν στην οχύρωση κατά τα μεσαιωνικά και μεταβυζαντινά χρόνια αφορούν κυρίως συμπληρώσεις του αρχαίου περιβόλου και ανακατασκευές πύργων. Οι μεταγενέστερες αυτές επεμβάσεις διακρίνονται ξεκάθαρα από το πολυγωνικό σύστημα τοιχοποιίας με το οποίο κτίστηκε το αρχαίο τείχος λόγω της χρήσης μικρών λίθων, κονιάματος και τμημάτων κεραμιδιών. Σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρείται σε εξωτερικές όψεις του τείχους επανάχρηση αρχαίων λίθων με κονίαμα και εσωτερικό γέμισμα από μικρούς αργούς λίθους.

Στο λόφο σημειώθηκε για πρώτη φορά ανασκαφική έρευνα από σουηδικές αρχαιολογικές αποστολές κατά τη δεκαετία του 1920 και συνεχίστηκε γύρω από την ακρόπολη τη δεκαετία του 1970 και σποραδικά έως το 1989. Πρόσφατα υλοποιήθηκε πρόγραμμα ΕΣΠΑ για την αναμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου. Το κάστρο αποτελεί κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο σύμφωνα με την ΥΑ 15904/24-11-1962, ΦΕΚ 473/Β/17-12-1962. Η κατάσταση διατήρησης των μεταγενέστερων συμπληρώσεων της αρχαίας οχύρωσης σε αρκετά σημεία είναι σχετικά κακή.

Κόντη Β., «Συμβολή στην Ιστορική γεωγραφία του νομού Αργολίδας», Βυζαντινά Σύμμεικτα 5 (1983), 182

Frödin Otto - Persson Axel W., Asine: Results of the Swedish excavations 1922-1930, Westholm Al. (editor for the Asine Committee ), Stockholm 1938