Παλαιό Λυγουριό

Η ακριβής θέση του δεν είναι γνωστή. Από ορισμένους μελετητές έχει τοποθετηθεί περίπου 4 χμ. βορειοανατολικά του Λυγουριού, βόρεια του βυζαντινού ναού του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, όπου εντοπίζονται ίχνη κτηριων. Άλλοι μελετητές πιθανολογούν ότι βρισκόταν είτε επί του Αραχναίου όρους, κοντά στα ερείπια της αρχαίας Λέσσας είτε στην οδό που ενώνει το Λυγουριό με το Ναύπλιο.

Αναφέρεται στη λίστα των φεούδων του Μοριά του έτους 1377 να ανήκει στην Καστελλανία της Κορίνθου. Το 1456 το κάστρο του Λυγουριού διοικούνταν, μαζί με αυτό του Δαμαλά και του Φαναρίου, από έναν Ιωάννη Σπανιόλη. Κατά τον α΄ ενετοτουρκικό πόλεμο πέρασε στην κυριαρχία των Τούρκων.

To Λυγουριό σύμφωνα με την ενετική απογραφή του 1700 ανήκε στο γεωγραφικό διαμέρισμα (territorio) του Ναυπλίου. Το 1715 πέρασε πάλι στα χέρια των Οθωμανών.

Χρονολόγηση: σταυροφορική / υστεροβυζαντινή περίοδος (13ος – 15ος αι.), οθωμανική / ενετική περίοδος (15ος – 19ος αι.)

Το ύψωμα φαίνεται ότι κατοικείτο και ήταν οχυρωμένο ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους. Στη μεσαιωνική εποχή υπήρχε οχύρωση (τείχη και πύργος), καθώς και κατοικίες. Ο οχυρωμένος οικισμός πιθανώς εγκαταλείφθηκε στους νεώτερους χρόνους. Κοντά στο Παλιγουριό βρίσκεται ο βυζαντινός ναός του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, που χρονολογείται στο β΄ μισό του 11ου αι.

Προστατεύεται από τον Ν. 3028/2002.

Bon Α., La Morée Franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’ Achaie (1205-1430),  τόμ. 1, Paris 1969,484,485, 691.

Παναγιωτόπουλος Β., Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου, 13ος-18ος αι., Αθήνα 1987, 291.

Πέππας Ι.Ε., Μεσαιωνικές σελιδες της Αργολίδας, Αρκαδίας, Κορινθίας, Αττικής, Αθήνα 1990, 250-252.

Σφηκόπουλος Θ. Ι., Τα μεσαιωνικά κάστρα του Μορηά, Αθήνα 1968, 109.

Zakythinos A. D., Le despotat grec de Morée. Histoire politique,τόμ. Α, London 1975, 281.