Λυκόσουρα

Λείψανα οχύρωσης εντοπίζονται στο λόφο που υψώνεται πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο και το Μουσείο της αρχαίας Λυκόσουρας.  Το σημείο όπου είναι κτισμένο παρέχει εποπτεία μιας εκταταμένης περιοχής, από την πεδιάδα της Μεγαλόπολης, το Λεοντάρι, το Χελμό μέχρι και τη Λακωνία.  Στη συγκεκριμένη πρέπει μάλλον να τοποθετηθεί το περίφημο και σημαντικό μεσαιωνικό κάστρο του Αγίου Γεωργίου των Σκορτών.

Στην ευρύτερη περιοχή του κάστρου της Λυκόσουρας υπάρχουν λείψανα αλληλένδετων από ιστορικής άποψης μεσαιωνικών οχυρώσεων.

Η γαλλική παραλλαγή του Χρονικού παρουσιάζει τα γεγονότα των τελών του 13^ου αιώνα και πως τα δύο κάστρα συνδέονται μεταξύ τους.  Στην περιοχή της Βέρβαινας, στην τοποθεσία Λιβάδι, ελάμβανε χώρα κάθε χρόνο, στα μέσα του Ιουνίου, μια εμποροπανήγυρη. Το έτος 1292 ή 1296 συμμετείχε σε αυτό ο μεταξέμπορος Κορκόντειλος  και ο ιππότης Girard de Remy, φεουδάρχης της Νεμνίτσας, ο οποίος προσέβαλε τον Κορκόντειλο όταν τον χτύπησε με το κοντάρι του. Τότε ο Κορκόντειλος, ζητώντας εκδίκηση, με τη βοήθεια του γαμπρού του Άννινου, του φρούραρχου Βονιφάτιου καθώς επίσης και του Λέοντα Μαυρόπαπα, φρούραρχου του κάστρου του Χελμού κατέλαβαν το  κάστρο του Αγίου Γεωργίου των Σκορτών, που είχε χτιστεί το 1292 ή λίγο μετά από τον Φλωρέντιο ντε Αινώ (Florent d’ Hainaut), πρίγκηπα του Μορέως και δεύτερο σύζυγο της κληρονόμου του πριγκηπάτου Ισαβέλλας Βιλλαρδουίνου. Όταν ο πρίγκηπας πληροφορήθηκε την κατάληψη, ξεκίνησε από το Ποντικόκαστρο (Ηλεία) και φτάνοντας στο κάστρο ξεκινάει πολιορκία. Οχύρωσε μάλιστα και άλλες θέσεις τις οποίες το Γαλλικό Χρονικό αναφέρει με τα ονόματα Spurte και Malomigny.  Καθώς η πολιορκία όμως δεν απέδιδε καρπούς, και επειδή τα προαναφερθέντα κάστρα ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένα στις δύσκολες καιρικές συνθήκες του χειμώνα, κτίζει και το Beaufort.

Το κάστρο του Αγ. Γεωργίου των Σκορτών το 1320 κατελήφθη οριστικά από τον Ανδρόνικο Ασάν Παλαιολόγο το κάστρο, το οποίο και παρέμεινε σε ελληνικά χέρια για ενάμιση περίπου αιώνα μέχρι την κατάληψη του από, Ενετούς και Οθωμανούς. Το 1533 ο Άγιος Γεώργιος των Σκορτών, μολονότι υπό τουρκική κατοχή, παραχωρείται, με «ένα προνομιακό δίπλωμα», στον συνεργάτη των αυτοκρατορικών δυνάμεων στην Κορώνη, Θεόδωρο Αγιαποστολίτη.

Χρονολόγηση: Σταυροφορική/ υστεροβυζαντινή περίοδος (13ος-15ος αι.)

Το κάστρο είναι κτισμένο πάνω στο λόφο που βρίσκεται πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο της Λυκόσουρας, ο οποίος και αποτελούσε την ακρόπολη της αρχαίας Λυκόσουρας. Η δυτική πλευρά του λόφου είναι πιο απότομη σε σχέση με την ανατολική. Το σχήμα του ακολουθεί τη φυσική οχύρωση και είναι μακρόστενο. Δε σώζονται ίχνη κάποιου κεντρικού πύργου. Στο εσωτερικό του περιβόλου είναι χτισμένο ένα εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και νότιοανατολικά μια αρχαία κινστέρνα.

Για την κατασκευή έχουν χρησιμοποιηθεί αρχαίοι καθώς και διαφόρων μεγεθών λίθοι, ενίοτε και χωρίς λάξευση. Σπάνια έχουν τοποθετηθεί και πλίνθοι.

Προστατεύεται από τον Ν. 3028/2002

Bon Α., La Morée Franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’ Achaie (1205-1430), Paris 1969, τόμ. 1, 377-389, 690, 692.

Γριτσόπουλος Αθ. Τ., Ιστορία της Τριπολιτσάς, τ. 1, Αθήναι 1972, 98-105.

Λιακόπουλος Κ. Γ., «Οι Φράγκοι, οι Βενετοί και οι Οθωμανοί στην Αρκαδία (12014-1830), Σαραντάκης Π. (επιμ.), Αρκαδία. Τόπος-Χρόνος-Άνθρωποι, Αθήνα 2010, 155.

Μουτσόπουλος Κ. Ν., «Από τη Βυζαντινή Καρύταινα», Πελοποννησιακά ΙΣΤ΄(1985-1986). Φίλιον Δώρημα εις τον Τάσον Αθ. Γριτσόπουλον, 172, 175-183.

Μπάλλας Α., «Δύο αρκαδικά μεσαιωνικά κάστρα. Ψηλός Αηγιώργης και Τσιπιανά», Πελοποννησιακά ΚΗ΄ (2005-2006), 130-143.

Ρωμαίος Α. Κ., «Τοπογραφικά της Φραγκοκρατίας», Πελοποννησιακά Β’ (1957), 1-26.

Σαραντάκης Π., Αρκαδία. Οι ακροπόλεις, τα κάστρα και οι πύργοι της. Σιωπηλά ερείπια μιας δοξασμένης γης, [Αθήνα] 2006, 118-123.

Σαρρής Σ. Ι., «Τα ‘κάστρα των Σκορτών’ Αράκλοβον και Άγιος Γεώργιος», Αρχαιολογική Εφημερίς 1934-1935,  73-84.

Σκάγκος «Η εκστρατεία των Τούρκων στη νότια Πελοπόννησο το 1460», Πρακτικά Β' Τοπικού Συνεδρίου Λακωνικών Σπουδών (Ξηροκάμπι Λακωνίας, 28 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 2004), Αθήνα 2006, ιδιαίτ. 41-43 (ανάτυπον).

Σφηκόπουλος Θ. Ι., Τα μεσαιωνικά κάστρα του Μορηά, Αθήνα 1968, 235-238.

Zakythinos A. D. , Le despotat grec de Morée. Histoire politique, London 1975, τόμ. Α,  65, 67-68.