Τσελεπάκος, κάστρο

Το φρούριο Τσελεπάκου βρίσκεται νοτιοανατολικά του ομώνυμου οικισμού, επάνω στο λόφο του Αγιάννη, σε υψόμετρο 900μ. Η οχύρωση κατείχε στρατηγική θέση, καθώς επέβλεπε την κοιλάδα του ποταμού Ελισσώνα.

Πληροφορίες για το ίδιο το κάστρο δεν υπάρχουν, καθώς δεν αναφέρεται σε κάποια μεσαιωνική ή νεώτερη ιστορική πηγή. Ως προς τον πλησιόχωρο οικισμό, αξίζει να αναφέρουμε ότι στην ενετική απογραφή του 1700, ο Τσελεπάκος ανήκει στο territorio di Caritaina και εμφανίζεται πάντα μαζί με το χωριό Λυκούρεσι (Celepa[co] e Licuressi). Σε επόμενες απογραφές ωστόσο ο Τσελεπάκος απαντά μόνος ως αναφορά.

Χρονολόγηση: σταυροφορική / υστεροβυζαντινή περίοδος (13ος – 15ος αι.)

Η βόρεια πλευρά του υψώματος είναι και η πιο ομαλή, ενώ οι άλλες τρεις, και ιδιαίτερα η ανατολική, είναι αρκετά απότομες.

Το σχήμα της οχύρωσης είναι σχεδόν τριγωνικό. Προς τα δυτικά του ναού εντοπίζονται ίχνη του περιμετρικού τείχους, ενώ ένας δεύτερος περίβολος εντοπίζεται προς την κορυφή. Λιγοστά λείψανα κτισμάτων ενδιάμεσα των περιβόλων συτών υποδηλώνουν την ύπαρξη βοηθητικών κτηρίων για την φρουρά.

Φτάνοντας στην κορυφή, ένα ακόμη τείχος διακρίνεται, το οποίο προστάτευε δυο πύργους. Από τον πρώτο σώζονται μόνο τα θεμέλια, τα οποία κρύβονται από πυκνή βλάστηση. Ο δεύτερος πύργος, γνωστός ως Παλαιόπυργος, αποτελεί τον κεντρικό πύργο και βρίσκεται δίπλα στον πρώτο. Σώζονται οι τρεις πλευρές του σε ύψος περίπου 1μ. και είναι κατασκευασμένος από λαξευμένες πέτρες, ασβεστοκονίαμα και τμήματα κεραμιδιών.

Δυτικά του κεντρικού πύργου, τείχος με πάχος 1μ. κατεβαίνει την πλαγιά προς νότο και κατόπιν κατευθείνεται ανατολικά, όπου και διατηρείται περίπου για 13μ. Το τείχος συνεχίζει προς βορρά μέχρι να συναντήσει το βραχώδες ανάγλυφο που φτάνει ως τα βόρεια τείχη. Στα δυτικά, εντοπίζονται τα θεμέλια του τείχους που ξεκινά από τον μικρότερο πύργο με νοτιοδυτική κατεύθυνση.

Το κάστρο προστατεύεται από τον Αρχαιολογικό Νόμο 3028/2002. Λιγοστά είναι τα κατάλοιπα της οχύρωσης που ακόμη διατηρούνται στο λόφο.

Μπάλλας Α. Ι., «Τα μεσαιωνικά κάστρα του Μαινάλου», Πελοποννησιακά ΚΑ΄ (1995), 28-30

Παναγιωτόπουλος Β., Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου, Αθήνα 1987, 259, 298, 342, 349

Σαραντάκης Π., Αρκαδία: Οι Ακροπόλεις – Τα Κάστρα & Οι πύργοι της σιωπηλά ερείπια μιας δοξασμένης γης, Αθήνα 2006, 53